Sana

Şişirip yelkenleri, açılma vaktin gelmiştir denize. Bilirsin ki ne fırtınalar,

ne deli dalgalar beklemektedir seni. Korkarsın, terk edemezsin limanı, bir

köşesine sığınırsın. Kabullenmesen de artık aşk bitmiştir, İşte son bu…

 

İçin hep hüzün doludur, bir türlü kabullenemezsin bittiğini. Gözlerinin içine

bakıp seni seviyorum demesini beklersin. O sözler hiç çıkmayacak o dudaklardan

bilirsin. Yinede umudun yeşildir, İşte hayal bu…

 

Gururlusundur, istenmediğin yerde durmazsın. An olur ki ne olur bitmesin dersin.

Bu sözlerin dudaklarından nasıl çıktığına kendin bile inanamazsın. Oysa o yüzüne

bakıp sadece gülümser, İşte acı bu…

 

Ondaki sıcaklığı kimsede bulamayacağını düşünürsün. Kimse onun gibi gülemez,

onun gibi dokunamaz dersin. Ve kimseyi onun kadar sevemeyeceğini bilirsin.

Kahredip başını eğersin önüne. İşte hüzün bu…

 

Nefes alamaz hale gelirsin, daralır için. Bir kaç saatlik derin bir uykuya

hasretsindir. Bilirsin ki gözlerini kapasan da terk etmeyecektir hayali. Atarsın

gecenin kollarına kendini, İşte huzur bu…

 

Ondan gelecek tek bir haberi umutsuzca beklersin Bir de beklemek ölüm gibi gelir

insana böyle zamanlarda. Aslında ölüm fikride garip değildir artık sana. Geri

dönerse diye ölemezsin bile, İşte sabır bu…

 

Hayat devam ediyordur ama her şey yarımdır, hep bir yanın eksik. Yüreğin eskisi

gibi atmayacaktır, başka aşklarsa seni kandırmayacaktır. O başkalarıyla, mutlu

bir hayatı yaşıyor olsa da, yine de sevginden vazgeçemezsin. İste aşk bu…

 

Bosver, Hep ayni MaSaL. “Hayat ve Ben” işte hepsi bu kadar…